Το γεγονός : Στις αρχές του 2020 μοιράστηκε στους μαθητές της μέσης εκπαίδευσης το
βιβλίο “Μπανταουί Ένα παιδί από την έρημο” του Μοχέντ Αλτράντ. Το βιβλίο
συνοδεύεται από επιστολή (Αρ. Πρωτ.918/9-1-2020) του δημάρχου
Ελληνικού-Αργυρούπολης προς τα “Αγαπητά
μου παιδιά….”.
Το βιβλίο : H υπόθεση του βιβλίου αφορά ένα παιδί που μεγάλωσε
στην έρημο της Συρίας, ήθελε να σπουδάσει και σπούδασε τη βασική εκπαίδευση στη
χώρα του, γνώρισε και συνδέθηκε με μια κοπέλα, έφυγε με υποτροφία στο
εξωτερικό, σπούδασε εκεί, πήγε σαν στέλεχος σε πετρελαϊκή εταιρία στην περιοχή
του Άμπου Ντάμπι (Η.Α.Ε.) και περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του μαζί με
συναδέλφους πίνοντας ποτά. Εκεί παρά την επίσκεψη της κοπέλας του, την
εγκατέλειψε και μετά από ένα ατύχημα στις εγκαταστάσεις της εταιρίας,πιστεύοντας
ότι είχε την ευθύνη, “εξαφανίστηκε” στην έρημο.
Η επιστολή :Στην επιστολή λοιπόν αφού εξυμνείται ο συγγραφέας “…σήμερα 50 χρόνια μετά έχει τον
μεγαλύτερο όμιλο κατασκευών στην Ευρώπη…”,
o δήμαρχος απευθύνεται προς τα παιδιά με τα εξής : “Το αν θα τα καταφέρετε εξαρτάται
αποκλειστικά από εσάς και από την πίστη στον εαυτό σας. Αφού αυτός μπόρεσε
εσείς γιατί όχι ;“.
Τέλος η επιστολή αφού ευχαριστεί θερμά για την
προσφορά του το συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο, απευθύνεται πάλι στους μαθητές “…σας το κάνω δώρο ως μία ανάγνωση που
μπορεί να αποτελέσει για σας οδηγό ζωής.”
ΣΚΕΨΕΙΣ-ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
1)
Ο συγγραφέας “μπόρεσε”
δήμαρχε, τα χιλιάδες όμως παιδιά από τη χώρα του (Συρία) που θαλασσοπνίγονται
για να γλυτώσουν από τον πόλεμο, γιατί άραγε δεν μπόρεσαν; Δεν πίστευαν στον
εαυτό τους ;
2)
Πρέπει τα παιδιά μας
να θαυμάζουν τους μεγαλοκαρχαρίες του πλανήτη και να τους έχουν σαν πρότυπο ;
Αυτούς που έγιναν μεγάλοι στύβοντας εκατομμύρια εργαζόμενους ανά τον πλανήτη;
(Μη μου πει κανείς ότι τους έδωσαν δουλειά, οι εργαζόμενοι δούλεψαν και παρήγαγαν
τα κέρδη,που οι μεγαλοκαρχαρίες καρπώνονται).
3)
Είναι γνωστές οι
σχέσεις του δημάρχου με το συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο, αλλά ποια η προσφορά του
στο δώρο του δημάρχου και γιατί έπρεπε να διαφημιστεί στα παιδιά μας ;
4)
Αν λοιπόν ένα παιδί
που πιστεύει στον εαυτό του δεν τα καταφέρει πρέπει να έχει την αποκλειστική
ευθύνη; Αν δεν μπει στο πανεπιστήμιο γιατί δεν υπήρχαν λεφτά για φροντιστήρια,
αν παρότι πέρασε σε μια σχολή δεν πήγε γιατί ήταν σε άλλη πόλη από την κατοικία
των γονιών του (και δεν πήρε κάποια υποτροφία !), αν χάσει τη δουλειά του γιατί
ο εργοδότης έκλεισε την εταιρεία και πήγε σε άλλη χώρα, αν, αν….
5)
Αν ένα παιδί από το
δήμο μας δεν μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του, πιστεύοντας ότι φταίει το ίδιο
για οποιαδήποτε “αποτυχία” του, αυτό το βιβλίο και αυτή η επιστολή θα έχουν
παίξει άραγε κάποιο ρόλο;
6)
Είναι οδηγός ζωής η
στάση του ήρωα του βιβλίου για τα παιδιά μας; Μπορεί να ζήσουν χωρίς αγάπη,
φιλία, αυτοεκτίμηση, συναδελφικότητα κλπ;
7)
Οδηγός ζωής για τη
νεολαία μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι όλα αυτά και η απαράδεκτη
αρνητική παρέμβαση στη συνείδηση τους με όλα τα παραπάνω.
8)
Οδηγός ζωής μπορεί να είναι οι αγώνες και η
μάχη των γονιών τους, η ιστορία μας και οι μάχες των προγόνων μας (1821,1940,
1973 κλπ), οι αξίες και τα ιδανικά για μια ανθρώπινη κοινωνία, με μόρφωση για
όλους, δουλειά με δικαιώματα, ασφάλεια,αλληλεγγύη και αγάπη.
Οδηγός ζωής μπορεί να είναι οι
αγώνες της ίδιας της νεολαίας μας για όλα αυτά, για σχολείο που να μορφώνει και
όχι να εξοντώνει, για μια ζωή χωρίς ναρκωτικά (είτε σκληρά είτε μαλακά), χωρίς
χώρους ελεγχόμενης χρήσης ναρκωτικών, για το δικαίωμα στη δωρεάν συμμετοχή της νεολαίας
σε αθλητικές και πολιτιστικές δράσεις.
17/2/2020
Χρήστος Θ. Παπαδόπουλος
Μέλος Δ.Σ. της Ένωσης Γονέων Ελληνικού-Αργυρούπολης,
εκπρόσωπος της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Γονέων»
